Το Μιλλομένο 1

Είμαι έσσω στο χωρκό
πιον εμπόνε εν λλαλώ
σημασία πιο πολλά

έσσει η ιστορία που δεμέ τζαι δα...

Έχω ενα 'μωρό αγαπώ το σαν τ' οφτό

σαν το μαλακτό το ζουμερό

όπως το κάμνουν στο χωρκό.

Μια ημέρα που λαλείτε
εκαρτέρουν το ΄μωρό'

να ρτει να τα πούμε

να γλιφτούμε

τζαι να ικανοποιηθούμε.

Καρτερώ ...καρτερώ
χαπάρι όμως εν θωρώ..
αποφάσισα λοιπόν τζαι εγιώ
νά βρω τρόπο να την δω.

Έσσει που λαλείτε μια-θκιό μέρες
το 'μωρό' μου γράφει με,
που με γράφει εν μυστικό
επειδής.....εν αντροπή που το θεό.
Μόνο τούτο σας λαλώ
εν κοντά στον αφαλό.

Τι να κάμω εγώ που λές

αποφάσισα να της στείλω.... sms

να μου φύουν οι εμμονές

τζαι οι σκέψεις οι πονηρές.

Απάντηση καμία...που να την φάω τζαι νάναι κρύα...

Πιάνω τζαι τηλεφωνώ...

μοναχά....ήταν κλειστό.

Άφηκε με στα κρύα του λουτρού

οϊ τζίνα της Εμερκές...

....τζίνα που σε σβήνουν

άμα σε ζώσουν οι φωθκιές

Τηλεφωνώ στην μάνα της...
τηλεφωνώ στον τζίρι της ...
τηλεφωνώ τζαι στη στετέ της ..
μα ούλοι αντακώνου μου
'ρε .....εσύ είσαι ο φταίχτης'.

Πιάνω λοιπόν τζαι γω την μοτορού μου
τζαι φακώ γυρούς του νού μου
μάχουμαι τζαι αναπωλώ τι εχω κάμει στο 'μωρό'.

Σταματώ στην καφετζού
τζίνη που εν στη μέση του χωρκού
δίπλα που την εκκλησία
που εκλεφτήκαμε παλιά.

Ο καφενές ...βαούμενος
τζαι η καφετζού...χαπάρι
αλλόπως επίεν πάλι
τζαι τραππιά καπάλι

πίσω εις τα 'πισινά'
τον ππούστη τον σκαρπάρη.

Χαλάλι της κορούς....μα η έννοια μου μιάλη
παένω τζαι βρίσκω την τζαι φάκκω της πάς την ράσσιη.
Ήταν αναμαλλιασμένη

τζαι η μισή χωσμένη
τα ρούχα της λειψά
τζαι ο σκαρπαρης που τα πισώ

τραπηά την σαν το καγκουρώ.

Η κάβλα μου μμιάλη
μα η έννοια μου εν άλλη...
Ευθύς ρωτώ για το ΄μωρό'
τζαι η καφετζού χωρίς σταματημό
(που τζίνο που έσσετε ούλλοι εις το νου)
απαντά μου στο ψαχνό:

'Το 'μωρό' ε δίπλα
τζαι γ.......... με την Κίκα
που ήταν ο νούς σου, τον τζαιρό που σε εζήτα;'

Όντως πάω παραδίπλα
τζαι το 'μωρό', γαμώτο, που πάνω που την Κίκα.
Ευθύς έπιαμε ο ταμπλάς....

εμανικώθηκα τζαι άρκεπσε ο καφκάς...

'Ρε μωρό' λαλλώ της...

'τι γυρέφκις πουπανωθκιόν της;'..

Αντακώνει τζαι λαλλεί μου...

'μισή αντροπή δική μου

τον τζαιρό που σου εμίλλουν

που ήσουν;.. που ήμουν αφτούμενη του βίλ...;

Τι να κάμω ρε παιθκιά;

Λαλείτε μου τζαι μένα να φύουν τα πασσιά;.

Μοναχά προσέχετε μεν πείτε μαλακία

γιατί εφτίς ιβρίσκω σας τζαι 'νάσσει λιτανία.